Stephanie aan het woord....
"Hoe zie ik de job van een dierenbegeleider ....?"
Waarom ben ik begonnen aan een postgraduaat?
Mijn
verhaal... in 2008 studeerde ik af aan de Hogeschool Gent (HoGent) als
dierenverzorger (Agro- en Biotechnologie met afstudeerrichting
Dierenzorg).... en dan begin je eraan, de zoektocht naar werk,
sollicitaties en al snel tot de conclusie komen dat het moeilijk is om
alleen met een BSc. dipoma aan de slag te gaan. Vandaar mijn zoektocht
naar een gespecialiseerde opleiding. Via het internet kwam ik hier terecht. De
opleiding sprak me direct aan om wille van het veelzijdige karakter. Je
krijgt de mogelijkheid om met verschillende dieren te werken in zeer
uiteenlopende situaties (zorg- en hulpverlening, maar ook onderwijs en
dergelijke meer). Om een voorbeeld te geven, intussen zit ik in mijn
tweede jaar en deze zomer heb ik meegewerkt aan de opstart van een
uniek bezoekprogramma in een rust- en verzorgingstehuis. Het leuke en
vernieuwende aan dit project is dat het gaat om een bezoekprogramma
waarbij een dier op bezoek gaat bij zijn eigen baasje. Het feit dat een
eigenaar niet meer in staat is om voor het eigen dier te zorgen, is in
dit geval geen reden om een dier naar het asiel te brengen. De hond en
het baasje blijven de kans krijgen om elkaar te zien (meer informatie -
klik hier).
Helaas is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Vele dieren die in
de zorgsector werken, worden niet met de zorg omringd die ze nodig
hebben. Voor een dierenbegeleider in spe, zoals ik, kom zoiets zeer
hard aan en is het zelfs onbegrijpelijk. Natuurlijk heb ik als
dierenbegeleider --vanuit mijn kennis als BSc. Dierenzorg-- een andere
visie op de verzorging van dieren dan mensen die deze opleiding niet
hebben. Maar het is iets waar we toch nog te vaak mee geconfronteerd
worden nl. met dieren die het in een zorgprogramma niet goed hebben.
Ook worden er naar mijn mening nog te veel projecten gestart vanuit het
principe dat een dier een aanvullend middel is, vaak ook omdat de
verantwoordelijke vanuit een menselijk perspectief naar het project
kijken en vergeten dat dieren hun eigen visie hebben op het werk
waarvoor ze worden ingezet. Het is van de dieren dat we juist zouden
moeten leren... en we mogen er volgens mij niet vanuit gaan dat
selectie alles oplost. Indien je dat doet, zie je alt te vaak dat
dieren --wanneer ze niet meer voldoen in projecten-- zonder meer
vervangen worden door een jonger of gezonder exemplaar.
Nog te vaak worden dieren ook gehouden zonder dat men over de nodige
kennis en de financiële middelen beschikt om het dierenwelzijn optimaal
te garanderen. Dit terwijl er van een dier dat werkt in een zorg- of
hulpverleningsprogramma toch meer gevraagd wordt dan een doorsnee
huisdier. Het is dan ook mijn vurige wens om mee te kunnen werken als
adviseur voor IAD projecten in de zorg. Door zulk advies denk ik dat
zorgverstrekkers en hulpverleners samen met hun dieren meer hebben aan
projecten die nu oppervlakkig blijven, omdat ze gebruik maken van dieren
in plaats van dieren in te zetten voor hun sterke kwaliteiten.
Wat is mijn toekomstdroom op IAD gebied?
Vorig jaar schreef ik een opdracht over een casestudie over het inzetten
van een border collie bij een persoon met een depressie. Wanneer,
bijvoorbeeld bij eerder gesloten personen, de gesprekstherapie niet
vlot, kan psychotherapie met assistentie van een hond volgens mij een
duwtje in de positieve richting betekenen. Het kan als het ware een
motivator zijn om de cliënt losser te maken, en meer op zijn gemak te
stellen. Het inzetten van dieren tijdens psychotherapie is een
onderwerp dat me uitermate boeit en ik hoop hier ooit een project te
kunnen voor op te zetten namelijk over de meerwaarde van een
dierenbegeleider binnen psychotherapie met assistentie van dieren.
Verder lijkt het me ook leuk om beginnende studenten wegwijs te mogen
maken in de IAD wereld en met hun mijn ervaringen te mogen delen.
Tenslotte wil ik als dierenbegeleider een verschil maken aan de wankele
toestand waarin nog te veel dieren verzeild raken. Jammer genoeg kan ik
niet ieder dier opvagen. Daarom wil ik meewerken aan een vangnet die
deze dieren een tweede kans en een hoopvollere toekomst biedt. Nog
belangrijker is om mensen te sensibiliseren en hun attent te maken op
het feit dat ook dieren in de zorg of kinderboerderijen een specifieke
zorg nodig hebben om hun job goed te kunnen uitvoeren.
Terugkeren naar ervaringen van andere studenten? Klik hier
|
|
|
Over BIAAT
|
|
|
Opleidingen
|
|
|
Virtueel kenniscentrum
|
|
|
Dienstverlening
|
|
|
Methodicotheek
|
|
|
Onderzoekscentrum
|
|
|
Partners
|
|
|
Practici
|
|
|
|
